Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009


Οι Ιρανοί απεργοί πείνας είναι πρώην μέλη της οργάνωσης P.M.O.I. Στρατολογήθηκαν από τις κοντινές στο Ιράν χώρες, όπου είχαν καταφύγει επειδή διώκονταν από το καθεστώς του Χομεϊνί και μεταφέρθηκαν για εκπαίδευση σε ένα στρατόπεδο στο έδαφος του Ιράκ. Προσχώρησαν στην οργάνωση πιστεύοντας πως θα έδιναν μάχη για την πολιτική αλλαγή και την ελευθερία του λαού τους . Στο στρατόπεδο, όμως, αντιμετώπισαν ένα εντελώς ανελεύθερο καθεστώς, τελείως αντίθετο με τα προσωπικά τους πιστεύω, εξευτελισμούς, συνεχή πλύση εγκεφάλου με στόχο τη θεοποίηση του ηγέτη της οργάνωσης και πολλές φορές βασανισμούς και φυλακίσεις. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τώρα την οργάνωση αυτή χειρότερη και από τον ίδιο το Χομεϊνί.
Το 2002, η P.M.O.I. έκλεισε μυστική συμφωνία με τους Αμερικάνους, που είχαν εισβάλλει στο Ιράκ, σύμφωνα με την οποία οι Αμερικανοί έπρεπε να κρατήσουν για 5 χρόνια τους αντιφρονούντες της οργάνωσης σε μια μυστική φυλακή (T.I.P.F.) , 50 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη και η οργάνωση ως αντάλλαγμα έδινε πληροφορίες για το Ιράν. Εκεί υπέστησαν νέα βασανιστήρια μέχρι που αφέθηκαν ελεύθεροι το 2007, μετά τη λήξη της συμφωνίας. Η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες τους αναγνώρισε ως πολιτικούς πρόσφυγες το 2006 μέσω δορυφορικής συνέντευξης, ενώ ήταν ακόμα στη φυλακή.


Ακολουθεί η μαρτυρία ενός εκ των απεργών πείνας (Μαχμούτ Χαλετζί), όπως μας την έγραψε ο ίδιος:


"Μετά τον πόλεμο μεταξύ Η.Π.Α και Ιράκ, ένας από τους Αμερικανούς διοικητές (στρατηγός Odierno) ήρθε στη βάση μας, στο στρατόπεδο Ashraf κοντά στη Βαγδάτη και μας είπε ότι δε μπορούμε πλέον να είμαστε οπλισμένοι και ότι θα βοηθήσουν όσους από εμάς θέλουν να φύγουν σε άλλες χώρες.
Να σημειωθεί ότι μας είπαν ψέματα εξ αρχής επειδή το P.M.O.I. (η πρώην οργάνωση μας) είχε υπογράψει μυστική συμφωνία με τους Αμερικανούς να μας κρατήσουν φυλακισμένους για 5 χρόνια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αντί να μας βοηθήσουν να φύγουμε να μας βάλουν σε ένα στρατόπεδο που το ονόμαζαν T.I.P.F. (ελλ. Εγκαταστάσεις Προσωρινής Συνέντευξης και Προστασίας). Υποτίθεται ότι θα μέναμε εκεί για 2-3 μήνες αλλά τελικά απελευθερωθήκαμε 5 χρόνια μετά.
Αυτό το στρατόπεδο δεν είχε καμία διαφορά από τις φυλακές του Γκουαντανάμο. Φορούσαμε στολές φυλακής και ζούσαμε σε σκηνές. Μας επιτρεπόταν να κάνουμε ένα μπάνιο 3 λεπτών κάθε 10 μέρες και το φαγητό μας ήταν γεύμα εκστρατείας το οποίο παρεχόταν στους Αμερικανούς στρατιώτες όταν έπαιρναν μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και είναι ακατάλληλο για μακροπρόθεσμη κατανάλωση. Επίσης, μας χρησιμοποιούσαν για να δοκιμάσουν καινούρια Αμερικάνικα φάρμακα. Όταν είχαμε πονοκεφάλους και διαταραχές στον ύπνο, μας έδιναν χάπια με ψεύτικα ονόματα χωρίς περιορισμό για το πόσα μπορούσαμε να πάρουμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το παυσίπονο oltrom το οποίο μπορούσαμε να πάρουμε 10 με 20 φορές τη μέρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί από εμάς να αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα. Μερικές φορές δε μας παρείχαν καινούρια ξυράφια για να ξυριστούμε και έτσι μεταδίδονταν ασθένειες από τα παλιά και κοινά ξυράφια.
Για 2 χρόνια κανείς δεν ήξερε ότι υπήρχε μια μυστική φυλακή σε αυτό το μέρος του κόσμου μέχρι που 5 άτομα δραπέτευσαν και είπαν στο ραδιόφωνο του BBC και σε οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο Ερυθρός Σταυρός, η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες κ.α., πως υπάρχει μια μυστική φυλακή 50 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη. Όταν οι Αμερικάνοι ενημερώθηκαν πως διέρρευσε αυτή η πληροφορία, κατέβασαν τη μαύρη σημαία του στρατοπέδου που έδειχνε ότι ήταν στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, έφεραν μια ηλεκτρική γεννήτρια και έφτιαξαν και άλλες εγκαταστάσεις για να αλλοιώσουν την εικόνα φυλακής και να ξεγελάσουν τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Ύπατη Αρμοστεία ζήτησε μια συνέντευξη με εμάς αλλά οι Αμερικανοί έδωσαν την άδεια ένα χρόνο αργότερα. Η συνέντευξη έγινε μέσω δορυφόρου διότι οι Αμερικανοί ισχυρίστηκαν ότι θα ήταν επικίνδυνο για τα μέλη της Ύπατης Αρμοστείας να έρθουν στο Ιράκ. Στις 5 Μαΐου 2006 αναγνωριστήκαμε επιτέλους ως πολιτικοί πρόσφυγες.
Παρόλα αυτά, ο Αμερικάνικος στρατός αρνήθηκε να στείλει τους φακέλους μας σε χώρες που δέχονται πρόσφυγες. Τότε η κυβέρνηση του Ιράκ άρχισε να πιέζει τους Αμερικανούς να μας απελευθερώσουν. Τελικά, το Δεκέμβρη του 2007, οι πύλες της φυλακής άνοιξαν και μας επιτράπηκε να φύγουμε σε ομάδες των 4-5 ατόμων χωρίς καθόλου χαρτιά.
Εγώ ήμουν στην τρίτη ομάδα και κατάφερα με πολύ κόπο να φτάσω στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Εκεί πλήρωσα ένα λαθρέμπορο για να με βοηθήσει να μπω στην Τουρκία παράνομα. Πήγα στο γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας στην Άγκυρα όπου μου έδωσαν 2 έγγραφα που πιστοποιούσαν ότι είμαι πολιτικός πρόσφυγας και με έστειλαν στην πόλη Afion για να παρουσιαστώ στην τοπική αστυνομία. Εκεί αρχικά με καλωσόρισαν αλλά μια εβδομάδα μετά με συνέλαβαν επειδή η Τουρκία είχε υπογράψει ένα σύμφωνο ασφαλείας με το Ιράν που με καθιστούσε απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας. Με πήγαν στα σύνορα με το Ιράκ."

Συνεχίζεται...




The Iranian political refugees are ex-members of P.M.O.I. They were recruited from countries near Iran, where they had found shelter, after being chased by Khomeini’s regime and were transported to a camp in Iraq for military training. They joined the organization believing that they would fight for political change and the freedom of their people. But, in the camp they encounter a very illiberal system, totally different with their personal beliefs, humiliations, constant brainwashing in order to exalt the organization’s leader and many times, torture and imprisonments. Now, they consider P.M.O.I. to be even worse than Khomeini himself.
In 2002, P.M.O.I. signed a secret agreement with U.S.A., which has invaded Iraq, according to which Americans had to keep for 5 years all the dissidents of the organization in a secret prison camp (T.I.P.F.), 50 kilometres outside Bagdad, and P.M.O.I. had to give information about Iran in return. In this prison, they suffered heavy torture again until they were set free in 2007, after the agreement expired. The United Nations’ High Committee for Refugees recognized them as political refugees in 2006 after interview via satellite, while they were still in prison.


The following is the testimony of one of the hunger strikers (Mahmoud Khaledgi), as he wrote it:


“After the war between U.S.A and Iraq, one of the American commanders (general Odierno) came to our base, camp Ashraf near Bagdad , and told us that we can not be armed anymore and that they will help the ones of us, who want to go to other countries.
Note that this was a lie from the start because P.M.O.I. (our former organization) had secretly signed an agreement with the Americans to hold us captives for 5 years. As a result, instead of helping us leave Iraq they put as in a camp called T.I.P.F. (Temporary Interview & Protection Facility). We were supposed to stay there for 2 or 3 months but were set free 5 years later.
This “camp” was no different than Guantanamo prison. We were dressed in uniforms and we lived in tents. We were allowed to take one 3 minutes shower every 10 days and our food was M.R.E. (Meal Ready to Eat), which is provided to the American soldiers when they take part in military operations and is therefore not suitable for long-term consumption. They also used us for testing new American drugs. When we had headaches or sleeping disorders they gave us pills with false names without limitations for pills per day. I particularly remember a painkiller called oltrom which we could take 10 or 20 times per day. As a result, lots of us developed psychological problems. Some times they didn’t provide us new razors to shave and diseases were transferred from one to another through the old and common razors.
For 2 years no one knew that there was a prison in this part of the world until 5 persons escaped from the “camp” and told to BBC radio and human rights organizations, like Red Cross, United Nations High Committee for Refugees etc., that there is a top secret prison 50 kilometers outside Bagdad. When the Americans were informed about this incident they removed the black flag, which meant that this was a P.O.W. (prisoners of war) camp, they brought a generator and built other facilities in order to alter the prison image and trick human rights organizations. Then UNHCR wanted to have an interview with us but the Americans allowed it one year later. The interview took place via satellite because the Americans claimed that it was unsafe for the UNHCR members to come in Iraq. On the 5th of May 2006 we were finally recognized as political refugees.
Despite that fact, the U.S. army refused to send our case files to the countries, which accept refugees. The government of Iraq started then to push U.S. army to set us free. Finally in December of 2007 the prison gate opened and we were allowed to leave in groups of 4-5 people without any documents.
I was in the third group and managed through a lot of trouble to arrive to the Kurdish area of Iraq. There I paid a smuggler to help me enter Turkey illegally. I went to the UNHCR ‘s office in Ankara where I was given 2 papers certifying that I am a refugee and I was sent to Afion city to introduce myself to the local police. At first I was welcomed but a week later I was arrested because Turkey has signed a security contract with Iran and I was now considered a threat for Turkey’s national security. They took me to the borders with Iraq."

To be continued...