Κάποια πράγματα από την προσωπική εμπειρία του ενός από τους απεργούς πείνας, που τα έγραψε ο ίδιος χειρόγραφα, στα Προπύλαια, πριν μερικές μέρες.
«Γεια σας! Να σας συστηθώ. Είμαι ο Μαχμούντ, ένας από τους Ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες που η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες έχει ήδη αναγνωρίσει ως πολιτικούς πρόσφυγες το 2006. Αλλά, δυστυχώς, από όταν μπήκαμε στην Ελλάδα και κάναμε αίτηση για άσυλο, περίπου 2 χρόνια πριν, δεν έχουμε πάρει καμία απάντηση ακόμα. Αυτός είναι ο λόγος που από τις 19 Οκτώβρη έχουμε ξεκινήσει απεργία πείνας. Αυτή είναι μία ειρηνική διαμαρτυρία για να τους δείξουμε ότι θέλουμε τα δικαιώματα μας. Μας έδωσαν μόνο ροζ κάρτα αλλά ξέρετε ότι η ροζ κάρτα δεν είναι τίποτα και πως όποτε θέλουν μπορούν να μην σου την ανανεώσουν.
Όταν πηγαίνουμε στην Πέτρου Ράλλη, οι αστυνομικοί μας προσβάλλουν συνεχώς και ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Η Ελλάδα είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες χώρες της δυτικής Ευρώπης, ειδικότερα στο πώς φέρονται στους μετανάστες και στους πρόσφυγες. Οι περισσότεροι από τους φίλους μας με την ίδια υπόθεση που πήγαν στη Γερμανία, στην Ελβετία, στην Αγγλία και στη Γαλλία, αναγνωρίστηκαν ως πολιτικοί πρόσφυγες και τους πήγαν σε κέντρα με όλες τις απαραίτητες εγκαταστάσεις και τους δίνουν 300 ευρώ το μήνα και μπορούν να κάνουν μαθήματα για να μάθουν τη γλώσσα τα χώρας. Στην Ελλάδα όλα είναι διαφορετικά.
Για παράδειγμα, εάν μπούμε σε αυτήν τη χώρα από ένα νησί όπως π.χ. η Σάμος, μας στέλνουν σε ένα κέντρο υποδοχής που στην πραγματικότητα είναι φυλακή και αν είσαι Ιρανός, πρέπει να μείνεις εκεί από 1 ως 2 μήνες και αν είσαι Αφγανός από 1 βδομάδα ως 10 μέρες. Εξαρτάται από το πόσα χρήματα πληρώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ελλάδα για τους πρόσφυγες από κάθε χώρα και τις σχέσεις μεταξύ της Ελλάδας και της χώρας του πρόσφυγα. Στη συνέχεια, αφού μας βγάζουν φωτογραφίες και μας παίρνουν δαχτυλικά αποτυπώματα, μας δίνουν ένα χαρτί που γράφει ότι πρέπει να φύγουμε από τη χώρα μέσα σε ένα μήνα. Αλλά, ξέρετε, σύμφωνα με τη συνθήκη του Δουβλίνου, αν πάρουν τα αποτυπώματά σου σε μία χώρα της Ε.Ε., είσαι υποχρεωμένος να μείνεις σε αυτήν τη χώρα και αν σε πιάσουν σε άλλη χώρα της Ε.Ε., σε στέλνουν πίσω στην πρώτη.
Ως αποτέλεσμα, δε μπορούμε να μείνουμε στην Ελλάδα, δε μπορούμε να φύγουμε νόμιμα σε άλλη χώρα της Ε.Ε. και ταυτόχρονα δε μπορούμε ούτε να γυρίσουμε στο Ιράν γιατί θεωρούμαστε προδότες του έθνους και αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο φυλάκισης ή εκτέλεσης.
Μετά από αυτά, μας έδωσαν ροζ κάρτα και αυτό ήταν όλο. Έχω μάθει πως η ελληνική κυβέρνηση παίρνει πολλά λεφτά από την Ε.Ε. ΓΙΑ τους πρόσφυγες αλλά ποτέ δεν έδωσαν τίποτα σε εμάς. Επιπλέον, η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. δε μας έστειλε σε κάποια χώρα με τις απαραίτητες εγκαταστάσεις και έτσι έπρεπε να πληρώσω 1000$ σε ένα λαθρέμπορο για να με πάει από το Ιράκ στην Τουρκία και 1200$ σε έναν άλλον για να έρθω από την Τουρκία στην Ελλάδα. Αυτά τα λεφτά α δανείστηκα από την οικογένεια μου στο Ιράν.
Μετά τα τόσα χρήματα που πλήρωσα και όλα αυτά που υπέφερα, ήμουν πολύ χαρούμενος όταν είδα τη σημαία της Ε.Ε. στο πρώτο νησί που έφτασα στην Ελλάδα. Πίστεψα ότι τα βάσανα μου τελείωσαν και θα μπορέσω να ζήσω με ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Είπα στην ελληνική επιτροπή για τους πρόσφυγες ότι χρειάζομαι καταφύγιο για το χειμώνα που έρχεται αλλά με αγνόησαν.
Έτσι έμεινα σε ένα παλιό κτίριο κοντά στην Ομόνοια, στο Εφετείο, όπου οι συνθήκες ήταν πολύ άσχημες. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό, ούτε νερό και χρησιμοποιούσαμε ένα μικρό παράθυρο για να μπούμε και να βγούμε επειδή η κεντρική πόρτα ήταν κλειδωμένη. Το κτίριο ήταν πολύ βρώμικο γιατί το χρησιμοποιούσαν ως δημόσιες τουαλέτες διάφοροι άνθρωποι. Και το χειμώνα, αρρωστήσαμε από το κρύο. Μερικές φορές, άλλοι μετανάστες, μας επιτίθονταν και μας έκλεβαν.
Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες από το Εφετείο και τις στείλαμε στα μέσα ενημέρωσης και τότε η αστυνομία ήρθε, μας χτύπησαν και εκκένωσαν βίαια το κτίριο. Τώρα, το κτίριο είναι σφραγισμένο και φρουρείται από αστυνομικούς. Μετά από αυτό, έπρεπε να κοιμηθούμε στα πάρκα και στο δρόμο. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει φτιάξει καμία εγκατάσταση που να μπορούμε να μάθουμε ελληνικά και γι’αυτό δε μπορούμε να βρούμε δουλειά.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να μας δώσουν άσυλο και να ζήσουμε σε αυτήν τη χώρα σαν όλους τους άλλους ανθρώπους…»
Some hand-written things that one of the hunger strikers wrote a few days ago, in Propilaia, about his personal experience...
“Hello! Let me introduce myself. I am Mahmeud, one of the Iranian political refugees that United Nations High Committee for the Refugees has already recognized as political refugees at 2006. But, unfortunately, since we entered Greece and applied for asylum from the state, about 2 years ago, we haven’t got any answer yet. That’s why we started hunger strike on 19 October. This is a peaceful protest to show them that we want our rights. They just gave us a red card but you know that red card is nothing and whenever they want they don’t renew it.
When we go to Petrou Ralli, we are constantly insulted from the police. People from Pakistan and Afghanistan are insulted even more than us. Greece is very different from the other west European countries, especially as far as the way they treat immigrants and refugees is concerned. Most of our friends with same cases who went to Germany, Switzerland, England and France were recognized as refugees and they were put in camps with housing facilities and were paid 300 euro monthly and they could also take classes to learn the country’s language. In Greece everything is different.
For example, if we enter this country from one island, like Samos, they send us to a camp, which is in fact a prison, and if you are an Iranian, you have to stay there between 1 to 3 months and if you are an Afghany, you have to stay there between 1 week to 10 days. It depends on how much money the European Union pays to Greece for refugees from different countries and on the relationship between Greece and the country of the refugee. Then, after they take our pictures and fingerprints, they give us a paper that writes that we have to leave this country in one month. But, you know, according to the Dublin agreement, if they take your fingerprints in a country of the E.U., you have to stay in this country and if you are caught in another country of the E.U., they send you back to the first country.
As a result, we cannot stay in Greece, we cannot go legally to another country of the E.U. and we also cannot return to Iran because we are considered national enemies there and we will face the danger of imprisonment or execution.
After that, they give us the red card and that’s all. I know that the Greek government gets a lot of money from the E.U. for the refugees but they never gave them to us. Also, the UNHCR didn’t send us to a country with the proper facilities and so I had to pay 1000$ to a smuggler to bring me from Iraq to Turkey and 1200$ to another to come from Turkey to Greece. I borrowed this money from my family in Iran.
After I paid so much money and had too much suffer, I was very happy to see the European Union’s flag in the first Greek island I arrived at. I thought that the suffering was finished and that I could continue my life safe and comfortable. I told the Greek committee for refugees that I need shelter for the coming winter but they ignored me.
So, I stayed in an old building near Omonia square (Efetio), which was in a very bad condition. There wasn’t electricity or water and we used a small window to enter and exit because the main door was locked. The building was very dirty because it was used as a public toilet by the people. And in winter, we got sick because of the cold. Sometimes, other immigrants were mugging us and abusing us.
We took some pictures of the building and we send them to the media and then the police violently evacuated the building. Now, the building is sealed and guarded by the police. After that, we had to live in parks and in the street. The Greek government hasn’t built any facilities where we could learn Greek language, that’s why we couldn’t find a job.
I don’t know how much we have to wait until they give us asylum and live in this country like all the other people…”
