- Πόσες μέρες είσαστε σε απεργία πείνας;
- Τέσσερεις άνθρωποι είναι για περίπου 21 ημέρες. Εγώ ξεκίνησα 4 ημέρες μετά από τους υπόλοιπους, για μένα είναι 17 ημέρες.
-Γιατί βρίσκεστε σε απεργία πείνας; Ποια είναι τα αιτήματά σας;
- Επειδή είμαστε μια ομάδα πολιτικών προσφύγων που η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες μας έχει αναγνωρίσει ως πολιτικούς πρόσφυγες. Από την στιγμή που μπήκαμε σε αυτήν την χώρα κάναμε αίτηση για πολιτικό άσυλο, αλλά δεν μας δόθηκε καμία απάντηση.
Μετά είδαμε τους φίλους μας στις άλλες χώρες της Ευρώπης, ήμασταν συνολικά 200 πρόσφυγες όλοι μαζί. Οι υπόλοιποι από εμάς βρίσκονται στην Γερμανία, στην Γαλλία, στην Ελβετία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στην Γερμανία και τα λοιπά. Όταν μπήκαν σε αυτές τις χώρες τους βάλανε σε κέντρα υποδοχής και τους παρείχαν τροφή και στέγη και μηνιαίο επίδομα 300 ευρώ και τους έστειλαν να μάθουν την γλώσσα της χώρας. Μετά από λίγο καιρό, αφού διάβασαν τους φακέλους τους, τους έδωσαν θετική απάντηση στο αίτημά τους για άσυλο και τους παρείχαν έγγραφα, τα πάντα, εκτός από αυτή εδώ την χώρα. Αλλά ξέρεις εδώ βρίσκεται το αρχείο των αποτυπωμάτων μας, σύμφωνα με τους κανόνες της συνθήκης του Δουβλίνου, και δεν μπορούμε να πάμε σε άλλη χώρα, γιατί θα μας ξαναστείλουν πίσω εδώ. Για αυτό θέλουμε αυτή η χώρα να δώσει μια θετική απάντηση στο αίτημά μας για πολιτικό άσυλο. Αυτό είναι όλο. Δεν θέλουμε τίποτα άλλο.
-Θέλει η Ελληνική κυβέρνηση να σας στείλει πίσω στο Ιράν ή στο Ιράκ;
-Όχι γιατί το Ιράν είναι επικίνδυνο για εμάς. Κάποιους από εμάς μπορεί να τους σκοτώσουν, και για αυτόν τον λόγο είμαστε πρόσφυγες αναγνωρισμένοι και από την Ύπατη Αρμοστεία, δεν μπορούν να το κάνουν αυτό.
-Γιατί δεν σας δίνουν τα χαρτιά που χρειάζεστε, ποια είναι η εκτίμησή σας πάνω σε αυτό, γιατί το Ελληνικό κράτος…
-Να ρωτήσω τους άλλους…
-Δεν ξέρω γιατί. Μπορεί λόγω των σχέσεων της Ελλάδας με τις άλλες χώρες όπως το Ιράν, δεν ξέρω.
-Δεν πήρατε κάποια απάντηση όταν ρωτήσατε τις Ελληνικές αρχές;
-Μέχρι τώρα όχι…
-Θα ήθελα να μου πείτε μερικά λόγια για το ταξίδι σας από το Ιράν μέχρι εδώ. Ποιοι ήταν οι πολιτικοί λόγοι που σας ανάγκασαν να φύγετε από το Ιράκ;
-Θα πω την ιστορία μας από την αρχή… Ήμασταν σε μια ομάδα, μία οργάνωση, που πολεμούσε με την Ιρανική κυβέρνηση για πολύ καιρό, μπορεί και 30 χρόνια. Υπήρξαμε μέλη αυτής της οργάνωσης στο Ιράκ, μερικοί για λίγο, μερικοί για πολύ. Αφότου η Αμερική επιτέθηκε στο Ιράκ, μας δόθηκε η δυνατότητα να φύγουμε από την χώρα. Εμείς συμφωνήσαμε, και ζητήσαμε από τις αμερικανικές δυνάμεις να μας αφήσουν να φύγουμε. Ήμασταν περίπου 200 άνθρωποι. Μας είπαν ότι όλα είναι εντάξει και ότι θα μας έστελναν σε δύο μήνες στο γραφείο του ΟΗΕ στην Βαγδάτη από όπου θα μπορούσαμε να φύγουμε.
Μας πήγαν σε ένα στρατόπεδο με αντίσκηνα, ούτε λυόμενα, ούτε σπίτια, ούτε τίποτα. Βάλαν απλά κάποιες σκηνές στο έδαφος περικυκλωμένες από φράκτες και συρματοπλέγματα και το ονόμασαν στρατόπεδο. Στην πραγματικότητα ήταν φυλακή. Μετά από δύο μήνες τους ρωτήσαμε γιατί δεν μας αφήνουν να πάμε στην Βαγδάτη και να φύγουμε. Μας έλεγαν συνεχώς «πολύ σύντομα, πολύ σύντομα». Αρχίσαμε να ρωτάμε συνεχώς και να ζητάμε επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Τότε άρχισαν να μας κάνουν βασανιστήρια με ηλεκτρισμό και μας έλεγαν ότι δεν μπορείτε να απαιτείτε τίποτα, γιατί είμαστε Αμερικάνοι, είμαστε δυνατοί, έχουμε χρήματα και σπάμε τους κανόνες… Και αν κάποια στιγμή αφεθείτε ελεύθεροι και μιλήσετε για αυτά ή παραπονεθείτε, θα το πληρώσετε…
Τελικά αυτοί οι δύο μήνες έγιναν πέντε χρόνια μέχρι να ανοίξουν τις πύλες και να πουν ότι μπορούμε να φύγουμε. Άνοιγαν τις πόρτες για μικρές ομάδες. Κάθε μέρα 3 ή 4 άνθρωποι μπορούσαν να φύγουν από το στρατόπεδο ή αλλιώς φυλακή, χωρίς κανένα έγγραφο. Για αυτό αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το Ιράκ παράνομα, μέσω λαθρεμπόρου. Επικοινωνήσαμε με τις οικογένειές μας και τους παρακαλέσαμε να μας βρούνε χρήματα, και αυτές αναγκάζονταν να ζητήσουν βοήθεια από φίλους και τελικά μας έδωσαν 1000 δολάρια με τα οποία πληρώσαμε ο καθένας τον λαθρέμπορο και πήγαμε στην Τουρκία.
Στην Τουρκία είχαμε άλλο πρόβλημα. Μας είπαν ότι είχαν συμφωνία ασφαλείας με την Ιρανική κυβέρνηση και δεν μπορούμε να μείνουμε στην Τουρκία. Για αυτό άρχισαν να μας απελαύνουν στο Ιράκ ξανά. Θα μας έστειλαν με τη βία μέσω του ποταμού Ζάχουα που χωρίζει την Τουρκία από το Ιράκ. Τα μεσάνυχτα μας έστειλαν ξανά πίσω στο Ιράκ. Ένας από τους φίλους μας, το όνομά του είναι Χασάν Μιρζάι, σκοτώθηκε εκείνο το βράδυ, αλλά κανείς δεν μας απάντησε πώς, αλλά η τουρκική αστυνομία…
-Ποιος τον σκότωσε;
-Η τουρκική αστυνομία τον έριξε μέσα στο ποτάμι, στις 12 τα μεσάνυχτα, εν μέσω χειμώνα, πολλά νερά και δεν ήξερε να κολυμπάει, για αυτό πνίγηκε. Τελικά μετά από πολλά βάσανα φτάσαμε στα ελληνικά νησιά. Πολλοί από εμάς δεν είχανε καθόλου χρήματα. Για παράδειγμα δύο από εμάς κολυμπήσαμε από το Ιζμίρ στην Κω και ένας από εμάς, το όνομά του ήταν Χασάν Εμάτι, είδε ένα πλοίο του λιμενικού και φοβήθηκε στην ιδέα ότι μπορεί να τον απελάσουν πίσω στην Τουρκία και έβγαλε το σωσίβιό του που το είχε για να κολυμπάει. Μετά από 5 λεπτά δεν άντεξε άλλο γιατί ήταν γέρος, ήταν 60 χρονών, και πνίγηκε.
Τελικά μπήκαμε στην Ελλάδα. Αφού μπήκαμε, μέχρι τώρα…
-Η αστυνομία σας συνέλαβε;
-Όχι. Εμείς παρουσιαστήκαμε στην αστυνομία και ζητήσαμε βοήθεια γιατί δεν είχαμε τίποτα. Δεν είχαμε ρούχα, δεν είχαμε χρήματα, επειδή 5-6 από εμάς αγοράσαμε μια μικρή βάρκα με κουπιά από την Τουρκία για να περάσουμε απέναντι, αφού δεν είχαμε αρκετά για να πληρώσουμε κάποιον λαθρέμπορο να μας φέρει. Μερικοί είχαν χρήματα οπότε πλήρωσαν λαθρέμπορο να τους φέρει. Η αστυνομία δεν τους έπιασε και δεν χρειάστηκε να δώσουν δαχτυλικά αποτυπώματα οπότε μπόρεσαν να πάνε σε άλλη χώρα. Αλλά εμείς ήμασταν αναγκασμένοι να μείνουμε εδώ. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τώρα. Γιατί πολλοί από εμάς δεν έχουνε σπίτι, και κοιμούνται στα πάρκα και στους δρόμους για ένα χρόνο. Έχουμε πρόβλημα και με το φαγητό. Μερικοί ψάχνουν για φαί μέσα στους κάδους απορριμμάτων. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Γιατί οι άνθρωποι που είναι πραγματικά πρόσφυγες και δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους πρέπει να βοηθούνται από κάποια άλλη χώρα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει με την Ελλάδα.
- Οπότε δεν έχετε χαρτιά και δεν μπορείτε να εργαστείτε. Δεν έχετε καθόλου χρήματα.
-Όχι. Έχουμε απλά μια κόκκινη κάρτα όπως όλοι οι μετανάστες εδώ. Δεν μπορούμε να εργαστούμε γιατί δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Αν ξέραμε ποιο είναι το μέλλον μας θα πηγαίναμε κάπου να μάθουμε ελληνικά και μετά να βρούμε κάποια δουλειά.
-Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι αόρατοι άνθρωποι. Από τη σκοπιά σας πως βλέπετε την ζωή των μεταναστών στην Ελλάδα, οικονομικών και πολιτικών.
-Λένε ότι πρέπει να ανοίξουν οι πόρτες για να μπορέσουν οι μετανάστες να πάνε και σε άλλες χώρες. Γιατί όταν οι μετανάστες έρχονται εδώ και μετά δεν τους επιτρέπουν να πάνε αλλού αρχίζουν τα προβλήματα. Αν όμως θέλουν να λύσουν το πρόβλημα θα άνοιγαν την πόρτα για τους μετανάστες να έρχονται και μετά να πηγαίνουν σε άλλες χώρες, όπου μπορούν να βρουν δουλειά, να έχουν μια καλή ζωή, και δεν ξέρω τι άλλο.
-Ποια είναι τα αιτήματά σας από το Ελληνικό κράτος, ακριβώς;
-Ζητούμε από το Ελληνικό κράτος, παρακαλούμε, για τα δικαιώματά μας, τα ίδια που έχουν οι υπόλοιποι πρόσφυγες στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Δεν θέλουμε τίποτα άλλο. Θέλουμε απλά, μετά από δύο χρόνια που μένουμε εδώ και έχουμε κάνει αίτηση για άσυλο, να μας δώσει έγγραφα έτσι ώστε να μην μπορεί να μας απειλεί κανείς ότι θα μας στείλει πίσω και να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν κανονικοί άνθρωποι, τώρα δεν μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Αυτά είναι το αίτημά μας.
Θέλω να προσθέσω κάτι. Μερικοί από εμάς επειδή δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω στο Ιράν, επειδή έχουν πολεμήσει εναντίον του, ήμασταν στην στρατιωτική βάση στο Ιράκ και δεν μπορούσαμε να δούμε τις οικογένειές μας για μεγάλο διάστημα, μπορεί και 20 χρόνια, για παράδειγμα εγώ δεν μπορούσα να δω την μητέρα μου για 13-14 χρόνια. Θέλω να την δω. Έχει καρκίνο. Αλλά δεν έχω χαρτιά για να πάω στην Τουρκία να την συναντήσω. Ούτε να έρθει ως φιλοξενούμενή μου στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να έρθει ως τουρίστας στην Ελλάδα λόγω ηλικίας. Για αυτό χρειάζομαι χαρτιά για να μπορέσω να την καλέσω ως φιλοξενούμενη και να την δω. Και ο φίλος μου από εδώ έχει δύο παιδιά στο Ιράν. Δεν τα έχει δει, για…πόσο;…για 14 χρόνια. Θέλει να καλέσει να έρθουν εδώ αλλά δεν μπορεί. Μετά από 14 χρόνια όταν είδαμε την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης χαρήκαμε πολύ, γιατί, σκεφτήκαμε, εδώ είναι μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και εδώ θα είμαστε ελεύθεροι και θα έχουμε μια καλή ζωή. Αλλά είδαμε πως όχι. Μάλλον στο Ιράκ ήταν καλύτερα για εμάς.
-Σας ρώτησα για τα αιτήματα που έχετε από τους ανθρώπους, από τους ανθρώπους εδώ. Πώς μπορούν να βοηθήσουν;
-Έχουμε πολύ καλά συναισθήματα για τους ανθρώπους εδώ. Γιατί όσο καιρό είμαστε σε απεργία πείνας, έρχεται όλη την ώρα κόσμος και ρωτάει πως είμαστε, και μας φέρνει νερό, και κάτι για να βοηθήσει, μερικές κουβέρτες. Έχετε πολύ καλούς ανθρώπους στην Ελλάδα. Δεν ξέρω γιατί η κυβέρνηση είναι διαφορετική.
-Πώς μπορεί κανείς να βοηθήσει; Ο καθένας.
-Ας ζητήσει ο καθένας από την κυβέρνηση να μας δώσει τα έγγραφά μας και μια θετική απάντηση στην αίτησή μας για άσυλο. Αυτό όλο κι όλο.
-Βρίσκεται η ζωή σας σε κίνδυνο αν επιστρέψετε πίσω στο Ιράν ή το Ιράκ;
-Είπε ότι αν μπορούσε να πάει πίσω στο Ιράν δεν θα ήταν τώρα εδώ. Για αυτό είναι εδώ. Αν γυρίσει πίσω στο Ιράν θα έρθει αντιμέτωπος με πολλούς κινδύνους. Μπορεί να τον φυλακίσουν. Αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση. Να τον βάλουν φυλακή. Μπορεί να τον σκοτώσουν. Δεν είναι ξεκάθαρη η κατάσταση. Μπορεί να βγει έξω και να του συμβεί κάποιο «ατύχημα» και τέλος. Επίσης αν πάμε πίσω στο Ιράν και είμαστε τυχεροί και δεν μας σκοτώσουν, δεν θα μας δώσουν διαβατήριο. Αν θελήσουμε να πάμε στο εξωτερικό αυτό θα έχει άσχημες συνέπειες στις οικογένειές μας. Θα βάλουν τις οικογένειές μας στην φυλακή. Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο Ιράν. Αυτά ισχύουν για όλους μας.
-Αυτά είχα να ρωτήσω. Αν θέλετε να προσθέσετε κάτι…
-Είπε, ότι είναι σε μεγάλη ηλικία, 47 χρονών και αυτή η απεργία πείνας θα τον βλάψει, θα βλάψει τα νεφρά του, τον εγκέφαλο, τα μάτια του… Έκανε εγχείρηση στα μάτια του πριν τρεις εβδομάδες και μετά γύρισε εδώ και ξεκίνησε απεργία πείνας. Αγαπάει τη ζωή του, αγαπάει τα παιδιά του θέλει να έχει δυνατό σώμα, δεν θέλει να χάσει την υγεία του. Για αυτό ζητάει από τους ανθρώπους που ακούνε την φωνή του, και από άλλες χώρες και άλλες κυβερνήσεις, να ζητήσουν από την Ελληνική κυβέρνηση να μας δώσει το συντομότερο μια απάντηση γιατί θα χάσουμε σύντομα την υγεία μας.
Είπε ότι είναι άνθρωπος, σαν τους άλλους ανθρώπους που βλέπετε στον δρόμο, και μετά από ενάμιση χρόνο εδώ, είναι πάρα πολύ κουρασμένος. Κοιμάται στο πάρκο κάθε μέρα. Τον έχει κουράσει πραγματικά αυτή η ζωή. Αυτά.
-Λέει ότι είναι περίπου δύο χρόνια στην Ελλάδα και είναι πολύ κουρασμένος από μια τέτοια ζωή και ότι εδώ και δύο μέρες έχει ξεκινήσει και απεργία δίψας, δεν πίνει καν νερό. Και αυτό γιατί προτιμάει να πεθάνει. Προτιμάει να πεθάνει από το να ζει μια τέτοια ζωή. Για αυτό ξεκίνησε απεργία δίψας. Αν μου δώσουν μια απάντηση θα φάω. Αλλιώς θα πεθάνω.
-Λέει: Βλέπεις αυτή η σκηνή είναι όλη μου η ζωή. Έχασα τα πάντα στην ζωή μου. Δεν έχω τίποτα αυτή τη στιγμή. Θα συνεχίσω την απεργία πείνας μέχρι να μου δώσουν μια απάντηση.
-Λέει ότι παρακαλεί την Ελληνική κυβέρνηση, αν δεν μπορεί να του δώσει τα δικαιώματά του, αν δεν μπορεί να του δώσει την ιδιότητα του πρόσφυγα, τότε γιατί του πήρε τα αποτυπώματα του και δεν τον αφήνει να φύγει; Παρακαλεί να σβήσει το αρχείο με τα αποτυπώματά του για να μπορέσει να πάει σε μια άλλη χώρα. Γιατί με κρατάνε εδώ και δεν μου δίνουν τα δικαιώματά μου. Τι σημαίνει αυτό;
-Απλά, παρακαλώ, ζητήστε από την κυβέρνηση να μας δώσει τα δικαιώματά μας και μια θετική απάντηση στο αίτημά μας για άσυλο. Αυτό μόνο. Τίποτα άλλο.
