Τελευταία νέα

Σήμερα το βράδυ, οι ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες μεταφέρθηκαν όλοι στο νοσοκομείο και έτσι θα σταματήσουν την απεργία πείνας.

Συνάντηση Χρυσοχοίδη με τους απεργούς πείνας

Χτες, 25 Νοεμβρίου, οι ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες μαζί με τους δικηγόρους τους επισκέφτηκαν το γραφείο του Χρυσοχοίδη μετά από ραντεβού, στο οποίο ο υπουργός είχε φροντίσει να είναι μπροστά κάμερες, δημοσιογράφοι και αξιωματούχοι. Ο Χρυσοχοίδης τους ανακοίνωσε ότι η απόφαση είναι να τους δώσουν απλώς ανθρωπιστικό καθεστώς επικουρικής προστασίας (humanity status), πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν ισοδυναμεί με το πολιτικό άσυλο. Ο υπουργός τους έκανε ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να αναγνωριστούν ως πολιτικοί πρόσφυγες, λόγω των καλών διπλωματικών σχέσεων της Ελλάδας με το Ιράν και τους ζήτησε να σταματήσουν την απεργία πείνας και να μην ξαναμιλήσουν για πολιτικό άσυλο. Οι ιρανοί πρόσφυγες και η δικηγόρος τους αντέδρασαν λέγοντας πως αυτό που δικαιούνται είναι πολιτικό άσυλο και τίποτα λιγότερο και σε ερώτηση τους «Αν δεν είμαστε εμείς πολιτικοί πρόσφυγες, τότε ποιοι είναι?», ο Χρυσοχοίδης απάντησε ότι δεν έχει άλλο χρόνο. Οι ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες συνεχίζουν την απεργία πείνας.

Κείμενο αλληλεγγύης στους Ιρανούς απεργούς πείνας από την Κατάληψη Αιθρίου

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΙΡΑΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ!

Στις 19 Οκτωβρίου 2009, 5 Ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες ξεκίνησαν απεργία πείνας στα Προπύλαια, απαιτώντας από το κράτος να τους δώσει πολιτικό άσυλο. Οι συγκεκριμένοι πρόσφυγες είναι αναγνωρισμένοι από την Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. αλλά παρόλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να τους αναγνωρίσει εδώ και 2 χρόνια. Μέχρι στιγμής, μετά από περισσότερο από 1 μήνα απεργίας πείνας, τρεις από αυτούς έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο, αφού κατέρρευσαν.

Κυνηγημένοι από το ιρανικό καθεστώς, από τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες και τους πράκτορες της οργάνωσης P.M.O.I., βρίσκονται τώρα παγιδευμένοι στην Ελλάδα. Δε μπορούν να επιστρέψουν στο Ιράν γιατί κινδυνεύουν με εκτέλεση ως εθνικοί προδότες αλλά ούτε να φύγουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης λόγω της συνθήκης του Δουβλίνου.

Οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν να αντισταθούν στο θεοκρατικό και φασιστικό καθεστώς της ισλαμικής δημοκρατίας που κυριαρχεί στο Ιράν, μη διστάζοντας να το κάνουν και ένοπλα, αδιαφορώντας για το χαρακτηρισμό του εθνικού προδότη. Εντάχθηκαν στις γραμμές της P.M.O.Ι. μετά το 1990 θεωρώντας πως από εκεί θα μπορέσουν να αγωνιστούν για την ελευθερία. Αποχώρησαν όμως κάποια χρόνια αργότερα, αρνούμενοι να δεχτούν την επιβολή της απολυταρχικής ιεραρχίας και της φασιστικής της λογικής, πληρώνοντας αυτήν τους την επιλογή με βασανιστήρια και φυλακίσεις.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη προς αυτούς τους ανθρώπους και σε κάθε πρόσφυγα και μετανάστη που διεκδικεί τα δικαιώματα του είναι για εμάς δεδομένη. Όχι μόνο από φιλανθρωπία αλλά από την πεποίθηση μας ότι η στήριξη των αιτημάτων τους προωθεί την ταξική συγκρότηση και τη δημιουργία κοινωνικού πόλου αντίστασης. Δε συνδιαλεγόμαστε με το κράτος και τα αφεντικά αλλά στηρίζουμε κάθε διεκδίκηση που τα χτυπάει και κάθε καταπιεσμένο, έχοντας πάντα ως πρόταγμα την ολική καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου.


ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ, ΟΧΙ Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

ΑΣΥΛΟ ΤΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΙΡΑΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ!



ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΙΘΡΙΟΥ
στο Πάντειο

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Τρίτη 24/11/09, 5:00 μμ, Προπύλαια

Από τις 19 Οκτώβρη που ξεκίνησε η απεργία πείνας των Ιρανών πολιτικών προσφύγων μέχρι σήμερα, η Ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να αγνοεί τα δίκαια αιτήματά τους. Στο πρόσωπο των πολιτικών προσφύγων από το Ιράν καθρεφτίζονται οι συνθήκες αδικίας, εκμετάλλευσης και καταστολής που εδώ και χρόνια βιώνουν χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες. Την Τρίτη 24/11/09 στις 5:00μμ καλείται ανοιχτή συγκέντρωση αλληλεγγύης στα Προπύλαια για να απαιτήσουμε να δικαιωθεί ο αγώνας των απεργών πείνας, για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που διεκδικούν το αυτονόητο: μια αξιοπρεπή ζωή.

Μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις
Αλληλέγγυοι/ες

Η δικηγόρος τους μιλάει για την υπόθεση των απεργών πείνας

http://www.youtube.com/watch?v=_ClfdUvlZ6E&feature=player_embedded

Κείμενα αλληλεγγύης προς τους απεργούς πείνας

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1095720
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1105532
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1105778
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1105809

Επίσης, ο φοιτητικός σύλλογος Νομικής Αθήνας και ο φοιτητικός σύλλογος Φιλοσοφικής Αθήνας εξέδωσαν ψηφίσματα αλληλεγγύης προς τους ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες.

Εκδήλωση - Ενημέρωση στο Αυτόνομο Στέκι

Ο απεργός πείνας που είχε μεταφερθεί στον Ευαγγελισμό χτες γύρισε σήμερα στα Προπύλαια και συνεχίζει την απεργία πείνας. Στο νοσοκομείο οι γιατροί δεν του έδιναν σημασία και δεν του μίλαγαν αγγλικά αλλά ελληνικά που δεν ξέρει. Του έκαναν απλώς μια ένεση και του πήραν αίμα. Δεν του έβαλαν καν ορό, παρόλο που ήταν αφυδατωμένος από την απεργία. Ο ίδιος έφυγε από το νοσοκομείο μόνος του προτού βγουν τα αποτελέσματα της εξέτασης αίματος, για λόγους αξιοπρέπειας γιατί, όπως μας είπε, οι γιατροί του συμπεριφέρονταν πολύ άσχημα. Να σημειωθεί πως όσες φορές έχουμε καλέσει το Ε.Κ.Α.Β. για να παραλάβει απεργό πείνας από τα Προπύλαια, στέλνουν ασθενοφόρο μετά από πάνω από 1-2 ώρες και μετά από πολλά τηλεφωνήματα.


The hunger striker, who was transferred to Evagelismos hospital yesterday, returned to Propilaia today and continues the hunger strike. In the hospital the doctors didn’t care about him and didn’t speak English to him but Greek. They just gave him an injection and did blood tests. They didn’t even put him serum although he was dehydrated from the strike. He left the hospital himself before the results of the blood tests came out, as he felt offended by the doctors’ bad attitude. Note that every time we have called the ambulance to take a hunger striker from Propylaia it comes 1-2 hours late after many calls.

Απόψε, στις 11.30 το βράδυ, και τρίτος απεργός πείνας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Έχει έντονες ζαλάδες, αστάθεια και δυνατούς πόνους στην καρδιά. Η αριστερή πλευρά του σώματος του έχει μουδιάσει καθώς το σώμα του δεν αιματώνεται σωστά και δε μπορεί να κινήσει το χέρι και το πόδι του.


Tonight, at 11.30, the third hunger striker was transferred in the hospital. He has intense dizziness, instability and severe pain in the heart. The left side of his body is numb because the blood is not circulating properly and he can’t move his arm and his leg.

Ο απεργός πείνας βγήκε σήμερα από το νοσοκομείο. Έφυγε με δική του απόφαση επειδή οι γιατροί τον πίεζαν να φάει. Μετά από εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι το αίμα του είναι ασυνήθιστα αραιό και ότι το ένα του νεφρό δυσλειτουργεί. Ο ίδιος επέστρεψε στα Προπύλαια και συνεχίζει την απεργία πείνας.


The hunger striker left the hospital today. He decided to leave because the doctors were pushing him to eat. The medical examinations showed that his blood is unusually thin and one of his kidneys malfunctions. He returned to Propilaia and continues the hunger strike.

Σήμερα, στις 7:15 το βράδυ, ακόμα ένας από τους πολιτικούς πρόσφυγες και απεργούς πείνας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο επειδή κατέρρευσε. Χτες το πρωί, κλιμάκιο των Γιατρών του Κόσμου ήρθε στα Προπύλαια για να τους εξετάσει και του επέστησαν την προσοχή για σοβαρό κίνδυνο νεφρικής ανεπάρκειας. Οι γιατροί τον κράτησαν στο νοσοκομείο σήμερα το βράδυ και αύριο θα ξέρουμε νεότερα για την κατάστασή του.

Tonight, at 7:15, one more of the political refugees and hunger strikers was taken to the hospital because he broke down. Yesterday morning, a group of The Doctors of the World came to Propilaia to examine them and they warned him that he may suffer from kidney failure. The doctors kept him in the hospital for tonight and we will know more about his situation tomorrow.

Απειλές από τη διοίκηση του Πανεπιστημίου στους απεργούς πείνας -
Threats from the University's administration towards the hunger strikers


Το πρωί της Τετάρτης, ο Παναγιώτης Κοντός, προϊστάμενος Γραμματείας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, πήγε και είπε στους Ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες που κάνουν απεργία πείνας στα Προπύλαια, ότι αποφάσισαν να τους δώσουν μία εβδομάδα διορία για να μαζέψουν τα πράγματα τους και να φύγουν. Τους απείλησε ότι αν δε φύγουν μέσα σε μια εβδομάδα, θα λάβουν μέτρα για να τους διώξουν από το χώρο του ΑΣΥΛΟΥ.
Φαίνεται πως ο πρύτανης και η παρέα του κάνουν τους κύριους μπροστά σε μαζικές καταλήψεις, όπως στην πρόσφατη κατάληψη της Πρυτανείας, που και πάλι ο Κοντός ήρθε να ζητήσει το λόγο από τους καταληψίες αλλά όταν πρόκειται για μερικούς απλούς πρόσφυγες, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Προφανώς, ο έσχατος αγώνας αυτών των ανθρώπων για τα δικαιώματά τους χαλάει τη μόστρα της τουριστικής βιτρίνας των Προπυλαίων.
Από τη μεριά τους, οι απεργοί πείνας κάνουν έκκληση για έμπρακτη υποστήριξη από όσους/ες αισθάνονται αλληλέγγυοι/ες μαζί τους σε αυτήν τη μάχη που έχουν αποφασίσει να δώσουν μέχρι τέλους, ειδικά τώρα που η πολυήμερη απεργία πείνας τους έχει καταβάλλει

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΡΑΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ!


On Wednesday morning, Panagiotis Kontos, a high member of the council of the University of Athens, told to the Iranian political refugees who are on hunger strike in Propilaia, that they have decided to give them a week’s deadline to take their stuff and leave from that place. He threatened them that if they don’t leave in one week, they will take measures to kick them out of from the university premises, where it is ASYLUM.
It seems the dean and the other council members use diplomacy when they have to deal with massive occupations, like the recent occupation of the University but when it comes to some common refugees, they show their real face. Obviously, the ultimate struggle of these people for their rights spoils the image of the University.
From their side, the hunger strikers ask for true support from everyone who feels solidarity to them in this fight that they have decided to take to the end, especially now that the continuous hunger strike has wore them down.

HANDS OFF OF THE IRANIAN POLITICAL REFUGEES!

Η συνέντευξη των απεργών πείνας στον 98FM (ηχογραφημένη) - The interview of the hunger strikers on 98FM radio (recorded)

http://radio98fm.espiv.net/EKPOMPES/09-11-09 - synenteuksi_me_iranous_apergous_peinas.mp3

Συνέντευξη με τους Ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες που βρίσκονται σε απεργία πείνας στον 98FM-Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης, στις 09-11-2009

- Πόσες μέρες είσαστε σε απεργία πείνας;

- Τέσσερεις άνθρωποι είναι για περίπου 21 ημέρες. Εγώ ξεκίνησα 4 ημέρες μετά από τους υπόλοιπους, για μένα είναι 17 ημέρες.

-Γιατί βρίσκεστε σε απεργία πείνας; Ποια είναι τα αιτήματά σας;

- Επειδή είμαστε μια ομάδα πολιτικών προσφύγων που η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες μας έχει αναγνωρίσει ως πολιτικούς πρόσφυγες. Από την στιγμή που μπήκαμε σε αυτήν την χώρα κάναμε αίτηση για πολιτικό άσυλο, αλλά δεν μας δόθηκε καμία απάντηση.

Μετά είδαμε τους φίλους μας στις άλλες χώρες της Ευρώπης, ήμασταν συνολικά 200 πρόσφυγες όλοι μαζί. Οι υπόλοιποι από εμάς βρίσκονται στην Γερμανία, στην Γαλλία, στην Ελβετία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στην Γερμανία και τα λοιπά. Όταν μπήκαν σε αυτές τις χώρες τους βάλανε σε κέντρα υποδοχής και τους παρείχαν τροφή και στέγη και μηνιαίο επίδομα 300 ευρώ και τους έστειλαν να μάθουν την γλώσσα της χώρας. Μετά από λίγο καιρό, αφού διάβασαν τους φακέλους τους, τους έδωσαν θετική απάντηση στο αίτημά τους για άσυλο και τους παρείχαν έγγραφα, τα πάντα, εκτός από αυτή εδώ την χώρα. Αλλά ξέρεις εδώ βρίσκεται το αρχείο των αποτυπωμάτων μας, σύμφωνα με τους κανόνες της συνθήκης του Δουβλίνου, και δεν μπορούμε να πάμε σε άλλη χώρα, γιατί θα μας ξαναστείλουν πίσω εδώ. Για αυτό θέλουμε αυτή η χώρα να δώσει μια θετική απάντηση στο αίτημά μας για πολιτικό άσυλο. Αυτό είναι όλο. Δεν θέλουμε τίποτα άλλο.

-Θέλει η Ελληνική κυβέρνηση να σας στείλει πίσω στο Ιράν ή στο Ιράκ;

-Όχι γιατί το Ιράν είναι επικίνδυνο για εμάς. Κάποιους από εμάς μπορεί να τους σκοτώσουν, και για αυτόν τον λόγο είμαστε πρόσφυγες αναγνωρισμένοι και από την Ύπατη Αρμοστεία, δεν μπορούν να το κάνουν αυτό.

-Γιατί δεν σας δίνουν τα χαρτιά που χρειάζεστε, ποια είναι η εκτίμησή σας πάνω σε αυτό, γιατί το Ελληνικό κράτος…

-Να ρωτήσω τους άλλους…

-Δεν ξέρω γιατί. Μπορεί λόγω των σχέσεων της Ελλάδας με τις άλλες χώρες όπως το Ιράν, δεν ξέρω.

-Δεν πήρατε κάποια απάντηση όταν ρωτήσατε τις Ελληνικές αρχές;

-Μέχρι τώρα όχι…

-Θα ήθελα να μου πείτε μερικά λόγια για το ταξίδι σας από το Ιράν μέχρι εδώ. Ποιοι ήταν οι πολιτικοί λόγοι που σας ανάγκασαν να φύγετε από το Ιράκ;

-Θα πω την ιστορία μας από την αρχή… Ήμασταν σε μια ομάδα, μία οργάνωση, που πολεμούσε με την Ιρανική κυβέρνηση για πολύ καιρό, μπορεί και 30 χρόνια. Υπήρξαμε μέλη αυτής της οργάνωσης στο Ιράκ, μερικοί για λίγο, μερικοί για πολύ. Αφότου η Αμερική επιτέθηκε στο Ιράκ, μας δόθηκε η δυνατότητα να φύγουμε από την χώρα. Εμείς συμφωνήσαμε, και ζητήσαμε από τις αμερικανικές δυνάμεις να μας αφήσουν να φύγουμε. Ήμασταν περίπου 200 άνθρωποι. Μας είπαν ότι όλα είναι εντάξει και ότι θα μας έστελναν σε δύο μήνες στο γραφείο του ΟΗΕ στην Βαγδάτη από όπου θα μπορούσαμε να φύγουμε.

Μας πήγαν σε ένα στρατόπεδο με αντίσκηνα, ούτε λυόμενα, ούτε σπίτια, ούτε τίποτα. Βάλαν απλά κάποιες σκηνές στο έδαφος περικυκλωμένες από φράκτες και συρματοπλέγματα και το ονόμασαν στρατόπεδο. Στην πραγματικότητα ήταν φυλακή. Μετά από δύο μήνες τους ρωτήσαμε γιατί δεν μας αφήνουν να πάμε στην Βαγδάτη και να φύγουμε. Μας έλεγαν συνεχώς «πολύ σύντομα, πολύ σύντομα». Αρχίσαμε να ρωτάμε συνεχώς και να ζητάμε επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Τότε άρχισαν να μας κάνουν βασανιστήρια με ηλεκτρισμό και μας έλεγαν ότι δεν μπορείτε να απαιτείτε τίποτα, γιατί είμαστε Αμερικάνοι, είμαστε δυνατοί, έχουμε χρήματα και σπάμε τους κανόνες… Και αν κάποια στιγμή αφεθείτε ελεύθεροι και μιλήσετε για αυτά ή παραπονεθείτε, θα το πληρώσετε…

Τελικά αυτοί οι δύο μήνες έγιναν πέντε χρόνια μέχρι να ανοίξουν τις πύλες και να πουν ότι μπορούμε να φύγουμε. Άνοιγαν τις πόρτες για μικρές ομάδες. Κάθε μέρα 3 ή 4 άνθρωποι μπορούσαν να φύγουν από το στρατόπεδο ή αλλιώς φυλακή, χωρίς κανένα έγγραφο. Για αυτό αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το Ιράκ παράνομα, μέσω λαθρεμπόρου. Επικοινωνήσαμε με τις οικογένειές μας και τους παρακαλέσαμε να μας βρούνε χρήματα, και αυτές αναγκάζονταν να ζητήσουν βοήθεια από φίλους και τελικά μας έδωσαν 1000 δολάρια με τα οποία πληρώσαμε ο καθένας τον λαθρέμπορο και πήγαμε στην Τουρκία.

Στην Τουρκία είχαμε άλλο πρόβλημα. Μας είπαν ότι είχαν συμφωνία ασφαλείας με την Ιρανική κυβέρνηση και δεν μπορούμε να μείνουμε στην Τουρκία. Για αυτό άρχισαν να μας απελαύνουν στο Ιράκ ξανά. Θα μας έστειλαν με τη βία μέσω του ποταμού Ζάχουα που χωρίζει την Τουρκία από το Ιράκ. Τα μεσάνυχτα μας έστειλαν ξανά πίσω στο Ιράκ. Ένας από τους φίλους μας, το όνομά του είναι Χασάν Μιρζάι, σκοτώθηκε εκείνο το βράδυ, αλλά κανείς δεν μας απάντησε πώς, αλλά η τουρκική αστυνομία…

-Ποιος τον σκότωσε;

-Η τουρκική αστυνομία τον έριξε μέσα στο ποτάμι, στις 12 τα μεσάνυχτα, εν μέσω χειμώνα, πολλά νερά και δεν ήξερε να κολυμπάει, για αυτό πνίγηκε. Τελικά μετά από πολλά βάσανα φτάσαμε στα ελληνικά νησιά. Πολλοί από εμάς δεν είχανε καθόλου χρήματα. Για παράδειγμα δύο από εμάς κολυμπήσαμε από το Ιζμίρ στην Κω και ένας από εμάς, το όνομά του ήταν Χασάν Εμάτι, είδε ένα πλοίο του λιμενικού και φοβήθηκε στην ιδέα ότι μπορεί να τον απελάσουν πίσω στην Τουρκία και έβγαλε το σωσίβιό του που το είχε για να κολυμπάει. Μετά από 5 λεπτά δεν άντεξε άλλο γιατί ήταν γέρος, ήταν 60 χρονών, και πνίγηκε.

Τελικά μπήκαμε στην Ελλάδα. Αφού μπήκαμε, μέχρι τώρα…

-Η αστυνομία σας συνέλαβε;

-Όχι. Εμείς παρουσιαστήκαμε στην αστυνομία και ζητήσαμε βοήθεια γιατί δεν είχαμε τίποτα. Δεν είχαμε ρούχα, δεν είχαμε χρήματα, επειδή 5-6 από εμάς αγοράσαμε μια μικρή βάρκα με κουπιά από την Τουρκία για να περάσουμε απέναντι, αφού δεν είχαμε αρκετά για να πληρώσουμε κάποιον λαθρέμπορο να μας φέρει. Μερικοί είχαν χρήματα οπότε πλήρωσαν λαθρέμπορο να τους φέρει. Η αστυνομία δεν τους έπιασε και δεν χρειάστηκε να δώσουν δαχτυλικά αποτυπώματα οπότε μπόρεσαν να πάνε σε άλλη χώρα. Αλλά εμείς ήμασταν αναγκασμένοι να μείνουμε εδώ. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τώρα. Γιατί πολλοί από εμάς δεν έχουνε σπίτι, και κοιμούνται στα πάρκα και στους δρόμους για ένα χρόνο. Έχουμε πρόβλημα και με το φαγητό. Μερικοί ψάχνουν για φαί μέσα στους κάδους απορριμμάτων. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό. Γιατί οι άνθρωποι που είναι πραγματικά πρόσφυγες και δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους πρέπει να βοηθούνται από κάποια άλλη χώρα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει με την Ελλάδα.

- Οπότε δεν έχετε χαρτιά και δεν μπορείτε να εργαστείτε. Δεν έχετε καθόλου χρήματα.

-Όχι. Έχουμε απλά μια κόκκινη κάρτα όπως όλοι οι μετανάστες εδώ. Δεν μπορούμε να εργαστούμε γιατί δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Αν ξέραμε ποιο είναι το μέλλον μας θα πηγαίναμε κάπου να μάθουμε ελληνικά και μετά να βρούμε κάποια δουλειά.

-Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι αόρατοι άνθρωποι. Από τη σκοπιά σας πως βλέπετε την ζωή των μεταναστών στην Ελλάδα, οικονομικών και πολιτικών.

-Λένε ότι πρέπει να ανοίξουν οι πόρτες για να μπορέσουν οι μετανάστες να πάνε και σε άλλες χώρες. Γιατί όταν οι μετανάστες έρχονται εδώ και μετά δεν τους επιτρέπουν να πάνε αλλού αρχίζουν τα προβλήματα. Αν όμως θέλουν να λύσουν το πρόβλημα θα άνοιγαν την πόρτα για τους μετανάστες να έρχονται και μετά να πηγαίνουν σε άλλες χώρες, όπου μπορούν να βρουν δουλειά, να έχουν μια καλή ζωή, και δεν ξέρω τι άλλο.

-Ποια είναι τα αιτήματά σας από το Ελληνικό κράτος, ακριβώς;

-Ζητούμε από το Ελληνικό κράτος, παρακαλούμε, για τα δικαιώματά μας, τα ίδια που έχουν οι υπόλοιποι πρόσφυγες στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Δεν θέλουμε τίποτα άλλο. Θέλουμε απλά, μετά από δύο χρόνια που μένουμε εδώ και έχουμε κάνει αίτηση για άσυλο, να μας δώσει έγγραφα έτσι ώστε να μην μπορεί να μας απειλεί κανείς ότι θα μας στείλει πίσω και να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν κανονικοί άνθρωποι, τώρα δεν μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Αυτά είναι το αίτημά μας.

Θέλω να προσθέσω κάτι. Μερικοί από εμάς επειδή δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω στο Ιράν, επειδή έχουν πολεμήσει εναντίον του, ήμασταν στην στρατιωτική βάση στο Ιράκ και δεν μπορούσαμε να δούμε τις οικογένειές μας για μεγάλο διάστημα, μπορεί και 20 χρόνια, για παράδειγμα εγώ δεν μπορούσα να δω την μητέρα μου για 13-14 χρόνια. Θέλω να την δω. Έχει καρκίνο. Αλλά δεν έχω χαρτιά για να πάω στην Τουρκία να την συναντήσω. Ούτε να έρθει ως φιλοξενούμενή μου στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να έρθει ως τουρίστας στην Ελλάδα λόγω ηλικίας. Για αυτό χρειάζομαι χαρτιά για να μπορέσω να την καλέσω ως φιλοξενούμενη και να την δω. Και ο φίλος μου από εδώ έχει δύο παιδιά στο Ιράν. Δεν τα έχει δει, για…πόσο;…για 14 χρόνια. Θέλει να καλέσει να έρθουν εδώ αλλά δεν μπορεί. Μετά από 14 χρόνια όταν είδαμε την σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης χαρήκαμε πολύ, γιατί, σκεφτήκαμε, εδώ είναι μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και εδώ θα είμαστε ελεύθεροι και θα έχουμε μια καλή ζωή. Αλλά είδαμε πως όχι. Μάλλον στο Ιράκ ήταν καλύτερα για εμάς.

-Σας ρώτησα για τα αιτήματα που έχετε από τους ανθρώπους, από τους ανθρώπους εδώ. Πώς μπορούν να βοηθήσουν;

-Έχουμε πολύ καλά συναισθήματα για τους ανθρώπους εδώ. Γιατί όσο καιρό είμαστε σε απεργία πείνας, έρχεται όλη την ώρα κόσμος και ρωτάει πως είμαστε, και μας φέρνει νερό, και κάτι για να βοηθήσει, μερικές κουβέρτες. Έχετε πολύ καλούς ανθρώπους στην Ελλάδα. Δεν ξέρω γιατί η κυβέρνηση είναι διαφορετική.

-Πώς μπορεί κανείς να βοηθήσει; Ο καθένας.

-Ας ζητήσει ο καθένας από την κυβέρνηση να μας δώσει τα έγγραφά μας και μια θετική απάντηση στην αίτησή μας για άσυλο. Αυτό όλο κι όλο.

-Βρίσκεται η ζωή σας σε κίνδυνο αν επιστρέψετε πίσω στο Ιράν ή το Ιράκ;

-Είπε ότι αν μπορούσε να πάει πίσω στο Ιράν δεν θα ήταν τώρα εδώ. Για αυτό είναι εδώ. Αν γυρίσει πίσω στο Ιράν θα έρθει αντιμέτωπος με πολλούς κινδύνους. Μπορεί να τον φυλακίσουν. Αυτή είναι η καλύτερη περίπτωση. Να τον βάλουν φυλακή. Μπορεί να τον σκοτώσουν. Δεν είναι ξεκάθαρη η κατάσταση. Μπορεί να βγει έξω και να του συμβεί κάποιο «ατύχημα» και τέλος. Επίσης αν πάμε πίσω στο Ιράν και είμαστε τυχεροί και δεν μας σκοτώσουν, δεν θα μας δώσουν διαβατήριο. Αν θελήσουμε να πάμε στο εξωτερικό αυτό θα έχει άσχημες συνέπειες στις οικογένειές μας. Θα βάλουν τις οικογένειές μας στην φυλακή. Αυτοί είναι οι λόγοι που δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο Ιράν. Αυτά ισχύουν για όλους μας.

-Αυτά είχα να ρωτήσω. Αν θέλετε να προσθέσετε κάτι…

-Είπε, ότι είναι σε μεγάλη ηλικία, 47 χρονών και αυτή η απεργία πείνας θα τον βλάψει, θα βλάψει τα νεφρά του, τον εγκέφαλο, τα μάτια του… Έκανε εγχείρηση στα μάτια του πριν τρεις εβδομάδες και μετά γύρισε εδώ και ξεκίνησε απεργία πείνας. Αγαπάει τη ζωή του, αγαπάει τα παιδιά του θέλει να έχει δυνατό σώμα, δεν θέλει να χάσει την υγεία του. Για αυτό ζητάει από τους ανθρώπους που ακούνε την φωνή του, και από άλλες χώρες και άλλες κυβερνήσεις, να ζητήσουν από την Ελληνική κυβέρνηση να μας δώσει το συντομότερο μια απάντηση γιατί θα χάσουμε σύντομα την υγεία μας.

Είπε ότι είναι άνθρωπος, σαν τους άλλους ανθρώπους που βλέπετε στον δρόμο, και μετά από ενάμιση χρόνο εδώ, είναι πάρα πολύ κουρασμένος. Κοιμάται στο πάρκο κάθε μέρα. Τον έχει κουράσει πραγματικά αυτή η ζωή. Αυτά.

-Λέει ότι είναι περίπου δύο χρόνια στην Ελλάδα και είναι πολύ κουρασμένος από μια τέτοια ζωή και ότι εδώ και δύο μέρες έχει ξεκινήσει και απεργία δίψας, δεν πίνει καν νερό. Και αυτό γιατί προτιμάει να πεθάνει. Προτιμάει να πεθάνει από το να ζει μια τέτοια ζωή. Για αυτό ξεκίνησε απεργία δίψας. Αν μου δώσουν μια απάντηση θα φάω. Αλλιώς θα πεθάνω.

-Λέει: Βλέπεις αυτή η σκηνή είναι όλη μου η ζωή. Έχασα τα πάντα στην ζωή μου. Δεν έχω τίποτα αυτή τη στιγμή. Θα συνεχίσω την απεργία πείνας μέχρι να μου δώσουν μια απάντηση.

-Λέει ότι παρακαλεί την Ελληνική κυβέρνηση, αν δεν μπορεί να του δώσει τα δικαιώματά του, αν δεν μπορεί να του δώσει την ιδιότητα του πρόσφυγα, τότε γιατί του πήρε τα αποτυπώματα του και δεν τον αφήνει να φύγει; Παρακαλεί να σβήσει το αρχείο με τα αποτυπώματά του για να μπορέσει να πάει σε μια άλλη χώρα. Γιατί με κρατάνε εδώ και δεν μου δίνουν τα δικαιώματά μου. Τι σημαίνει αυτό;

-Απλά, παρακαλώ, ζητήστε από την κυβέρνηση να μας δώσει τα δικαιώματά μας και μια θετική απάντηση στο αίτημά μας για άσυλο. Αυτό μόνο. Τίποτα άλλο.

Οι Ιρανοί απεργοί πείνας είναι πρώην μέλη της οργάνωσης P.M.O.I. Στρατολογήθηκαν από τις κοντινές στο Ιράν χώρες, όπου είχαν καταφύγει επειδή διώκονταν από το καθεστώς του Χομεϊνί και μεταφέρθηκαν για εκπαίδευση σε ένα στρατόπεδο στο έδαφος του Ιράκ. Προσχώρησαν στην οργάνωση πιστεύοντας πως θα έδιναν μάχη για την πολιτική αλλαγή και την ελευθερία του λαού τους . Στο στρατόπεδο, όμως, αντιμετώπισαν ένα εντελώς ανελεύθερο καθεστώς, τελείως αντίθετο με τα προσωπικά τους πιστεύω, εξευτελισμούς, συνεχή πλύση εγκεφάλου με στόχο τη θεοποίηση του ηγέτη της οργάνωσης και πολλές φορές βασανισμούς και φυλακίσεις. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τώρα την οργάνωση αυτή χειρότερη και από τον ίδιο το Χομεϊνί.
Το 2002, η P.M.O.I. έκλεισε μυστική συμφωνία με τους Αμερικάνους, που είχαν εισβάλλει στο Ιράκ, σύμφωνα με την οποία οι Αμερικανοί έπρεπε να κρατήσουν για 5 χρόνια τους αντιφρονούντες της οργάνωσης σε μια μυστική φυλακή (T.I.P.F.) , 50 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη και η οργάνωση ως αντάλλαγμα έδινε πληροφορίες για το Ιράν. Εκεί υπέστησαν νέα βασανιστήρια μέχρι που αφέθηκαν ελεύθεροι το 2007, μετά τη λήξη της συμφωνίας. Η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες τους αναγνώρισε ως πολιτικούς πρόσφυγες το 2006 μέσω δορυφορικής συνέντευξης, ενώ ήταν ακόμα στη φυλακή.


Ακολουθεί η μαρτυρία ενός εκ των απεργών πείνας (Μαχμούτ Χαλετζί), όπως μας την έγραψε ο ίδιος:


"Μετά τον πόλεμο μεταξύ Η.Π.Α και Ιράκ, ένας από τους Αμερικανούς διοικητές (στρατηγός Odierno) ήρθε στη βάση μας, στο στρατόπεδο Ashraf κοντά στη Βαγδάτη και μας είπε ότι δε μπορούμε πλέον να είμαστε οπλισμένοι και ότι θα βοηθήσουν όσους από εμάς θέλουν να φύγουν σε άλλες χώρες.
Να σημειωθεί ότι μας είπαν ψέματα εξ αρχής επειδή το P.M.O.I. (η πρώην οργάνωση μας) είχε υπογράψει μυστική συμφωνία με τους Αμερικανούς να μας κρατήσουν φυλακισμένους για 5 χρόνια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αντί να μας βοηθήσουν να φύγουμε να μας βάλουν σε ένα στρατόπεδο που το ονόμαζαν T.I.P.F. (ελλ. Εγκαταστάσεις Προσωρινής Συνέντευξης και Προστασίας). Υποτίθεται ότι θα μέναμε εκεί για 2-3 μήνες αλλά τελικά απελευθερωθήκαμε 5 χρόνια μετά.
Αυτό το στρατόπεδο δεν είχε καμία διαφορά από τις φυλακές του Γκουαντανάμο. Φορούσαμε στολές φυλακής και ζούσαμε σε σκηνές. Μας επιτρεπόταν να κάνουμε ένα μπάνιο 3 λεπτών κάθε 10 μέρες και το φαγητό μας ήταν γεύμα εκστρατείας το οποίο παρεχόταν στους Αμερικανούς στρατιώτες όταν έπαιρναν μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και είναι ακατάλληλο για μακροπρόθεσμη κατανάλωση. Επίσης, μας χρησιμοποιούσαν για να δοκιμάσουν καινούρια Αμερικάνικα φάρμακα. Όταν είχαμε πονοκεφάλους και διαταραχές στον ύπνο, μας έδιναν χάπια με ψεύτικα ονόματα χωρίς περιορισμό για το πόσα μπορούσαμε να πάρουμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το παυσίπονο oltrom το οποίο μπορούσαμε να πάρουμε 10 με 20 φορές τη μέρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί από εμάς να αποκτήσουν ψυχολογικά προβλήματα. Μερικές φορές δε μας παρείχαν καινούρια ξυράφια για να ξυριστούμε και έτσι μεταδίδονταν ασθένειες από τα παλιά και κοινά ξυράφια.
Για 2 χρόνια κανείς δεν ήξερε ότι υπήρχε μια μυστική φυλακή σε αυτό το μέρος του κόσμου μέχρι που 5 άτομα δραπέτευσαν και είπαν στο ραδιόφωνο του BBC και σε οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο Ερυθρός Σταυρός, η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες κ.α., πως υπάρχει μια μυστική φυλακή 50 χιλιόμετρα έξω από τη Βαγδάτη. Όταν οι Αμερικάνοι ενημερώθηκαν πως διέρρευσε αυτή η πληροφορία, κατέβασαν τη μαύρη σημαία του στρατοπέδου που έδειχνε ότι ήταν στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, έφεραν μια ηλεκτρική γεννήτρια και έφτιαξαν και άλλες εγκαταστάσεις για να αλλοιώσουν την εικόνα φυλακής και να ξεγελάσουν τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Ύπατη Αρμοστεία ζήτησε μια συνέντευξη με εμάς αλλά οι Αμερικανοί έδωσαν την άδεια ένα χρόνο αργότερα. Η συνέντευξη έγινε μέσω δορυφόρου διότι οι Αμερικανοί ισχυρίστηκαν ότι θα ήταν επικίνδυνο για τα μέλη της Ύπατης Αρμοστείας να έρθουν στο Ιράκ. Στις 5 Μαΐου 2006 αναγνωριστήκαμε επιτέλους ως πολιτικοί πρόσφυγες.
Παρόλα αυτά, ο Αμερικάνικος στρατός αρνήθηκε να στείλει τους φακέλους μας σε χώρες που δέχονται πρόσφυγες. Τότε η κυβέρνηση του Ιράκ άρχισε να πιέζει τους Αμερικανούς να μας απελευθερώσουν. Τελικά, το Δεκέμβρη του 2007, οι πύλες της φυλακής άνοιξαν και μας επιτράπηκε να φύγουμε σε ομάδες των 4-5 ατόμων χωρίς καθόλου χαρτιά.
Εγώ ήμουν στην τρίτη ομάδα και κατάφερα με πολύ κόπο να φτάσω στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Εκεί πλήρωσα ένα λαθρέμπορο για να με βοηθήσει να μπω στην Τουρκία παράνομα. Πήγα στο γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας στην Άγκυρα όπου μου έδωσαν 2 έγγραφα που πιστοποιούσαν ότι είμαι πολιτικός πρόσφυγας και με έστειλαν στην πόλη Afion για να παρουσιαστώ στην τοπική αστυνομία. Εκεί αρχικά με καλωσόρισαν αλλά μια εβδομάδα μετά με συνέλαβαν επειδή η Τουρκία είχε υπογράψει ένα σύμφωνο ασφαλείας με το Ιράν που με καθιστούσε απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας. Με πήγαν στα σύνορα με το Ιράκ."

Συνεχίζεται...




The Iranian political refugees are ex-members of P.M.O.I. They were recruited from countries near Iran, where they had found shelter, after being chased by Khomeini’s regime and were transported to a camp in Iraq for military training. They joined the organization believing that they would fight for political change and the freedom of their people. But, in the camp they encounter a very illiberal system, totally different with their personal beliefs, humiliations, constant brainwashing in order to exalt the organization’s leader and many times, torture and imprisonments. Now, they consider P.M.O.I. to be even worse than Khomeini himself.
In 2002, P.M.O.I. signed a secret agreement with U.S.A., which has invaded Iraq, according to which Americans had to keep for 5 years all the dissidents of the organization in a secret prison camp (T.I.P.F.), 50 kilometres outside Bagdad, and P.M.O.I. had to give information about Iran in return. In this prison, they suffered heavy torture again until they were set free in 2007, after the agreement expired. The United Nations’ High Committee for Refugees recognized them as political refugees in 2006 after interview via satellite, while they were still in prison.


The following is the testimony of one of the hunger strikers (Mahmoud Khaledgi), as he wrote it:


“After the war between U.S.A and Iraq, one of the American commanders (general Odierno) came to our base, camp Ashraf near Bagdad , and told us that we can not be armed anymore and that they will help the ones of us, who want to go to other countries.
Note that this was a lie from the start because P.M.O.I. (our former organization) had secretly signed an agreement with the Americans to hold us captives for 5 years. As a result, instead of helping us leave Iraq they put as in a camp called T.I.P.F. (Temporary Interview & Protection Facility). We were supposed to stay there for 2 or 3 months but were set free 5 years later.
This “camp” was no different than Guantanamo prison. We were dressed in uniforms and we lived in tents. We were allowed to take one 3 minutes shower every 10 days and our food was M.R.E. (Meal Ready to Eat), which is provided to the American soldiers when they take part in military operations and is therefore not suitable for long-term consumption. They also used us for testing new American drugs. When we had headaches or sleeping disorders they gave us pills with false names without limitations for pills per day. I particularly remember a painkiller called oltrom which we could take 10 or 20 times per day. As a result, lots of us developed psychological problems. Some times they didn’t provide us new razors to shave and diseases were transferred from one to another through the old and common razors.
For 2 years no one knew that there was a prison in this part of the world until 5 persons escaped from the “camp” and told to BBC radio and human rights organizations, like Red Cross, United Nations High Committee for Refugees etc., that there is a top secret prison 50 kilometers outside Bagdad. When the Americans were informed about this incident they removed the black flag, which meant that this was a P.O.W. (prisoners of war) camp, they brought a generator and built other facilities in order to alter the prison image and trick human rights organizations. Then UNHCR wanted to have an interview with us but the Americans allowed it one year later. The interview took place via satellite because the Americans claimed that it was unsafe for the UNHCR members to come in Iraq. On the 5th of May 2006 we were finally recognized as political refugees.
Despite that fact, the U.S. army refused to send our case files to the countries, which accept refugees. The government of Iraq started then to push U.S. army to set us free. Finally in December of 2007 the prison gate opened and we were allowed to leave in groups of 4-5 people without any documents.
I was in the third group and managed through a lot of trouble to arrive to the Kurdish area of Iraq. There I paid a smuggler to help me enter Turkey illegally. I went to the UNHCR ‘s office in Ankara where I was given 2 papers certifying that I am a refugee and I was sent to Afion city to introduce myself to the local police. At first I was welcomed but a week later I was arrested because Turkey has signed a security contract with Iran and I was now considered a threat for Turkey’s national security. They took me to the borders with Iraq."

To be continued...

Κάποια πράγματα από την προσωπική εμπειρία του ενός από τους απεργούς πείνας, που τα έγραψε ο ίδιος χειρόγραφα, στα Προπύλαια, πριν μερικές μέρες.


«Γεια σας! Να σας συστηθώ. Είμαι ο Μαχμούντ, ένας από τους Ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες που η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες έχει ήδη αναγνωρίσει ως πολιτικούς πρόσφυγες το 2006. Αλλά, δυστυχώς, από όταν μπήκαμε στην Ελλάδα και κάναμε αίτηση για άσυλο, περίπου 2 χρόνια πριν, δεν έχουμε πάρει καμία απάντηση ακόμα. Αυτός είναι ο λόγος που από τις 19 Οκτώβρη έχουμε ξεκινήσει απεργία πείνας. Αυτή είναι μία ειρηνική διαμαρτυρία για να τους δείξουμε ότι θέλουμε τα δικαιώματα μας. Μας έδωσαν μόνο ροζ κάρτα αλλά ξέρετε ότι η ροζ κάρτα δεν είναι τίποτα και πως όποτε θέλουν μπορούν να μην σου την ανανεώσουν.
Όταν πηγαίνουμε στην Πέτρου Ράλλη, οι αστυνομικοί μας προσβάλλουν συνεχώς και ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Η Ελλάδα είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες χώρες της δυτικής Ευρώπης, ειδικότερα στο πώς φέρονται στους μετανάστες και στους πρόσφυγες. Οι περισσότεροι από τους φίλους μας με την ίδια υπόθεση που πήγαν στη Γερμανία, στην Ελβετία, στην Αγγλία και στη Γαλλία, αναγνωρίστηκαν ως πολιτικοί πρόσφυγες και τους πήγαν σε κέντρα με όλες τις απαραίτητες εγκαταστάσεις και τους δίνουν 300 ευρώ το μήνα και μπορούν να κάνουν μαθήματα για να μάθουν τη γλώσσα τα χώρας. Στην Ελλάδα όλα είναι διαφορετικά.
Για παράδειγμα, εάν μπούμε σε αυτήν τη χώρα από ένα νησί όπως π.χ. η Σάμος, μας στέλνουν σε ένα κέντρο υποδοχής που στην πραγματικότητα είναι φυλακή και αν είσαι Ιρανός, πρέπει να μείνεις εκεί από 1 ως 2 μήνες και αν είσαι Αφγανός από 1 βδομάδα ως 10 μέρες. Εξαρτάται από το πόσα χρήματα πληρώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ελλάδα για τους πρόσφυγες από κάθε χώρα και τις σχέσεις μεταξύ της Ελλάδας και της χώρας του πρόσφυγα. Στη συνέχεια, αφού μας βγάζουν φωτογραφίες και μας παίρνουν δαχτυλικά αποτυπώματα, μας δίνουν ένα χαρτί που γράφει ότι πρέπει να φύγουμε από τη χώρα μέσα σε ένα μήνα. Αλλά, ξέρετε, σύμφωνα με τη συνθήκη του Δουβλίνου, αν πάρουν τα αποτυπώματά σου σε μία χώρα της Ε.Ε., είσαι υποχρεωμένος να μείνεις σε αυτήν τη χώρα και αν σε πιάσουν σε άλλη χώρα της Ε.Ε., σε στέλνουν πίσω στην πρώτη.
Ως αποτέλεσμα, δε μπορούμε να μείνουμε στην Ελλάδα, δε μπορούμε να φύγουμε νόμιμα σε άλλη χώρα της Ε.Ε. και ταυτόχρονα δε μπορούμε ούτε να γυρίσουμε στο Ιράν γιατί θεωρούμαστε προδότες του έθνους και αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο φυλάκισης ή εκτέλεσης.
Μετά από αυτά, μας έδωσαν ροζ κάρτα και αυτό ήταν όλο. Έχω μάθει πως η ελληνική κυβέρνηση παίρνει πολλά λεφτά από την Ε.Ε. ΓΙΑ τους πρόσφυγες αλλά ποτέ δεν έδωσαν τίποτα σε εμάς. Επιπλέον, η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. δε μας έστειλε σε κάποια χώρα με τις απαραίτητες εγκαταστάσεις και έτσι έπρεπε να πληρώσω 1000$ σε ένα λαθρέμπορο για να με πάει από το Ιράκ στην Τουρκία και 1200$ σε έναν άλλον για να έρθω από την Τουρκία στην Ελλάδα. Αυτά τα λεφτά α δανείστηκα από την οικογένεια μου στο Ιράν.
Μετά τα τόσα χρήματα που πλήρωσα και όλα αυτά που υπέφερα, ήμουν πολύ χαρούμενος όταν είδα τη σημαία της Ε.Ε. στο πρώτο νησί που έφτασα στην Ελλάδα. Πίστεψα ότι τα βάσανα μου τελείωσαν και θα μπορέσω να ζήσω με ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Είπα στην ελληνική επιτροπή για τους πρόσφυγες ότι χρειάζομαι καταφύγιο για το χειμώνα που έρχεται αλλά με αγνόησαν.
Έτσι έμεινα σε ένα παλιό κτίριο κοντά στην Ομόνοια, στο Εφετείο, όπου οι συνθήκες ήταν πολύ άσχημες. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό, ούτε νερό και χρησιμοποιούσαμε ένα μικρό παράθυρο για να μπούμε και να βγούμε επειδή η κεντρική πόρτα ήταν κλειδωμένη. Το κτίριο ήταν πολύ βρώμικο γιατί το χρησιμοποιούσαν ως δημόσιες τουαλέτες διάφοροι άνθρωποι. Και το χειμώνα, αρρωστήσαμε από το κρύο. Μερικές φορές, άλλοι μετανάστες, μας επιτίθονταν και μας έκλεβαν.
Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες από το Εφετείο και τις στείλαμε στα μέσα ενημέρωσης και τότε η αστυνομία ήρθε, μας χτύπησαν και εκκένωσαν βίαια το κτίριο. Τώρα, το κτίριο είναι σφραγισμένο και φρουρείται από αστυνομικούς. Μετά από αυτό, έπρεπε να κοιμηθούμε στα πάρκα και στο δρόμο. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει φτιάξει καμία εγκατάσταση που να μπορούμε να μάθουμε ελληνικά και γι’αυτό δε μπορούμε να βρούμε δουλειά.
Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να μας δώσουν άσυλο και να ζήσουμε σε αυτήν τη χώρα σαν όλους τους άλλους ανθρώπους…»




Some hand-written things that one of the hunger strikers wrote a few days ago, in Propilaia, about his personal experience...


“Hello! Let me introduce myself. I am Mahmeud, one of the Iranian political refugees that United Nations High Committee for the Refugees has already recognized as political refugees at 2006. But, unfortunately, since we entered Greece and applied for asylum from the state, about 2 years ago, we haven’t got any answer yet. That’s why we started hunger strike on 19 October. This is a peaceful protest to show them that we want our rights. They just gave us a red card but you know that red card is nothing and whenever they want they don’t renew it.
When we go to Petrou Ralli, we are constantly insulted from the police. People from Pakistan and Afghanistan are insulted even more than us. Greece is very different from the other west European countries, especially as far as the way they treat immigrants and refugees is concerned. Most of our friends with same cases who went to Germany, Switzerland, England and France were recognized as refugees and they were put in camps with housing facilities and were paid 300 euro monthly and they could also take classes to learn the country’s language. In Greece everything is different.
For example, if we enter this country from one island, like Samos, they send us to a camp, which is in fact a prison, and if you are an Iranian, you have to stay there between 1 to 3 months and if you are an Afghany, you have to stay there between 1 week to 10 days. It depends on how much money the European Union pays to Greece for refugees from different countries and on the relationship between Greece and the country of the refugee. Then, after they take our pictures and fingerprints, they give us a paper that writes that we have to leave this country in one month. But, you know, according to the Dublin agreement, if they take your fingerprints in a country of the E.U., you have to stay in this country and if you are caught in another country of the E.U., they send you back to the first country.
As a result, we cannot stay in Greece, we cannot go legally to another country of the E.U. and we also cannot return to Iran because we are considered national enemies there and we will face the danger of imprisonment or execution.
After that, they give us the red card and that’s all. I know that the Greek government gets a lot of money from the E.U. for the refugees but they never gave them to us. Also, the UNHCR didn’t send us to a country with the proper facilities and so I had to pay 1000$ to a smuggler to bring me from Iraq to Turkey and 1200$ to another to come from Turkey to Greece. I borrowed this money from my family in Iran.
After I paid so much money and had too much suffer, I was very happy to see the European Union’s flag in the first Greek island I arrived at. I thought that the suffering was finished and that I could continue my life safe and comfortable. I told the Greek committee for refugees that I need shelter for the coming winter but they ignored me.
So, I stayed in an old building near Omonia square (Efetio), which was in a very bad condition. There wasn’t electricity or water and we used a small window to enter and exit because the main door was locked. The building was very dirty because it was used as a public toilet by the people. And in winter, we got sick because of the cold. Sometimes, other immigrants were mugging us and abusing us.
We took some pictures of the building and we send them to the media and then the police violently evacuated the building. Now, the building is sealed and guarded by the police. After that, we had to live in parks and in the street. The Greek government hasn’t built any facilities where we could learn Greek language, that’s why we couldn’t find a job.
I don’t know how much we have to wait until they give us asylum and live in this country like all the other people…”

Φωτογραφίες των απεργών πείνας - Photos of the hunger strikers

Σήμερα, στις 7:20 το βράδυ, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ο ένας από τους απεργούς πείνας, καθώς ήταν σε άσχημη κατάσταση, είχε πόνους στα νεφρά, έκανε εμετό αίμα και ουρούσε αίμα. Το ασθενοφόρο ήρθε και τον πήρε από τα Προπύλαια και τον μετέφερε στο εφημερεύον νοσοκομείο, όπου του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και οι γιατροί του έδωσαν κάποια φάρμακα. Αργά το βράδυ, ο Ιρανός πολιτικός πρόσφυγας επέστρεψε στα Προπύλαια και θα συνεχίσει ακάθεκτος την απεργία πείνας μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, όπως ο ίδιος αποφάσισε.

Today, at 7:20 p.m., one of the hunger strikers was taken to the hospital as he had pain in the kidneys, was throwing out blood and was urinating blood. The ambulance took him from Propilaia and transfered him to the hospital, where he received first aid and the doctors prescriped him some medication. Late the same night, the Iranian political refugee returned to Propilaia and he will continue the hunger strike until the satisfaction of their demands, as he decided.